SSCC labels worden zowel in de Retail, Supermarkten, Drogisterijen, Mode, Bloemen (sierteelt), Farmaceutische bedrijven en in de DHZ (doe-het-zelf), als in de Non-Retail sectoren toegepast.

Door SSCC te gebruiken voldoet men aan een Internationale standaard wat betreft het verzenden en ontvangen van goederen. Hierdoor is het logistieke proces beter te traceren, waardoor het sneller en efficiënter verloopt.

Ook leidt het gebruik van SSCC tot een sterke verbetering van het voorraadbeheer bij de toeleveranciers en een snellere afhandeling van de goederenontvangst bij hun afnemers. Dit levert enorme voordelen, bijvoorbeeld kostenbesparing, voor alle belanghebbenden in de keten.

Wat zijn de voordelen van SSCC?

  • kostenbesparing tot wel 80% door het verkorten van het ontvangstproces bij uw afnemers;
  • verkorten van wachttijden van chauffeurs;
  • verbetering van uw voorraadregistratie door koppeling met uw Warehouse Management System (WMS);
  • track en trace mogelijkheden via de barcode.

 

Bron: GS1 Nederland

 

SSCC staat voor Serial Shipping Container Code. SSCC is een internationaal geaccepteerde verzendcode, die de toeleveranciers in de vorm van een barcode kunnen aanbrengen op hun verzendingen.

 

Voorbeeld van een A5 SSCC label

 

sscclabel-gs1-voorbeeld

Bron: GS1 Nederland

 

gsi sscc label

 

Bij de definitie van een SSCC label spreekt men van AI of Application Identifiers. AI’s zijn de verschillende stukjes informatie die op een label kunnen worden weergegeven.

  • Application Identifier (AI)
    De meest gebruikte AI is  “00″. Deze AI-00 indicator geeft aan dat we het over de SSCC-18 barcode hebben. Er zijn meerdere AI’s mogelijk, bijvoorbeed voor het aantal verzendingen op de pallet, de THT datum, etc.De opbouw van een SSCC-18 barcode begint zoals gezegd met 00. Om dit in het leesbare gedeelte van het SSCC label herkenbaar terug te laten komen wordt er haken omheen gezet: (00)
  • Extension Digit
    Officieel is er sprake van een “Extension Digit”, maar in de praktijk wordt dit gebruikt om de serie referentie (Serial Reference) uit te breiden.
  • GS1 Company Prefix
    Hier wordt uw GS1 GLN code (Global Location Code, ofwel uw bedrijf EAN nummer) weergegeven.
  • Serial Reference
    Het gedeelte van de code om uw zending te identificeren. Als het uw 10e verzending is, kunt u hier “10” invoeren. Heeft u de limieten bereikt (bijv. 999999), dan begint uw gewoon weer bij 000000.In de meeste situaties zult u nooit dezelfde referentie binnen 1 jaar gebruiken. Het is uw unieke code, dus pas geen nummering per ontvanger toe!De gecombineerde lengte van GS1 Prefix en Serial Reference is altijd 16 nummers.
  • Check Digit
    Dit is een controle nummer. Dit wordt door computers gebruikt om een extra check te kunnen uitvoeren of de juiste codes zijn ingevoerd en/of uitgelezen. U hoeft dit zelf niet in te vullen.

 

Zoals de meeste uitvindingen is de barcode een antwoord op een probleem. Zonder de uitvinding van de laser was onze huidige barcode helemaal niet mogelijk. Maar laten we even niet vooruitlopen op het komende verhaal…

Het dichtstbijzijnde aan een barcode zoals wij het kennen, is begin jaren vijftig uitgevonden door Bernard Silver en Norman Woodland. Deze heren hebben in 1952 het patent toegekend gekregen op een soort streepjescode. Het was echter niet rechthoekig maar werd gevormd door concentrische ringen: een beetje zoals een dart-bord. De ronde vorm moest er toe bijdragen dat de code vanuit iedere hoek gelezen zou kunnen worden. Het apparaat, wat de code moest lezen, werd eveneens in het patent beschreven. Het grote probleem was echter dat de technologie van toentertijd niet duidelijk genoeg kon printen: Door de slechte kwaliteit van de print, waren de scan-resultaten verre van optimaal. De scanner had ook een aantal problemen, dus de technologie ging de kast in. In ieder geval voor een aantal jaren….

 

De Pennsylvania Railroad zocht in 1959 een systeem om treinstellen automatisch te herkennen. Ingenieur David Collins werd erbij gehaald en deze vond een systeem uit genaamd “Kar Trak”. Het begon al meer te lijken op onze huidige rechthoekige vorm, maar het was samengesteld uit reflecterend rode en blauwe streepjes waarmee een unieke code samengesteld kon worden. Economische factoren en problemen door vuile treinstellen zorgden ervoor dat de Pensylvania Railroad uiteindelijk de stekker uit het project trok. Collins had echter wel de mogelijkheden van de technologie door en heeft dit later in andere vormen meerdere malen gebruikt.

 

In de tussentijd hadden de heren Charles Townes en Arthur Schawlow bij Bell Labs de nodige ervaring opgebouwd met maser-technologie (zoiets als de laser, maar i.p.v. licht [L] werkten zij met korte golf radio signalen (engels “microwave” [M]). In 1957 bedacht een student genaamd Gordon Gould zich dat de maser technologie misschien beter zou werken met licht ipv korte golf radio signalen: het begin van de laser (Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation). Stimulated Emission vond zijn oorsprong weer in de theorieën van Albert Einstein.

 

David Collins kwam daarna weer om de hoek kijken. Deze had in 1967 het bedrijf Computer Identics Corporation opgericht en begon flink in laser technologie te investeren om zo zwart-witte barcodes te kunnen uitlezen. Computer Identics leverde zijn eerste systeem aan een General Motors fabriek in Flint, Michigan. Het apparaat moest versnellingsbakken identificeren op de lopende band van de productie-straat. De U.S Postal Service begin de technologie ook te onderzoeken: zij wilden voertuig bewegingen gaan vastleggen. Diervoeding’s producent KalKan was op hun beurt weer op zoek naar een goedkope en simpele manier om het magazijn te beheren. De bal ging rollen…

 

Een samenwerkingsverband tussen de grote Amerikaanse supermarkt-ketens genaamd  de “National Association of Food Chains” onderzocht de mogelijkheden om de technologie te gebruiken bij het afrekenen in de supermarkten in 1966. Het Woodland patent werd aangekocht en er werd afgesproken dat het concept getest zou gaan worden in een supermarkt in Cincinnati. Het was echter nog veel werk te verzetten voordat het zover zou komen.

 

De NAFC bracht een groep bij elkaar die de basis zou gaan vormen voor de huidige barcode. Toen de meeste “barcode definitie” problemen waren opgelost, zo’n 18 maanden later, waren er nog verschillende tegenslagen in de vorm van leesapparatuur (warmte en distorsie problemen) en verdere printproblemen (inkt die werd uitgesmeerd omdat die niet snel genoeg droogde).  Uiteindelijk duurde het tot 26 Juni 1974 tot het eerste systeem in productie kon gaan: een pakje Wrigley Juicy Fruit kauwgum was het eerste artikel dat gescand werd in een supermarkt. De eer viel aan Marsh’s Supermarkt in Troy, Ohio.

Bron: een artikel geschreven door John Nachtrieb